Yatak böcekleri, yani tahtakuruları, insanlar henüz yatak bile kullanmıyorken bizi rahatsız etmeye başlamıştı. Başka canlı türlerinde de yaşayabilseler de, bu kötü şöhretli parazitin varlığını sürdürmesinin asıl nedeni biziz.
Hatta tahtakuruları, şehirlerimizi istila eden ilk zararlı canlı türü olabilir. Örneğin, kentsel yaşama yaklaşık 15.000 yıl önce katılan kara sıçanlardan ve sadece 2.100 yıl önce ortaya çıkan Alman hamam böceklerinden bile daha eskiler.
Araştırmacılar, kan emici parazitlerin (Cimex lectularius) yaklaşık 50.000 yıl önce yarasa konakçılarından insanlara geçtiğini düşünüyor. Bu geçiş, böcek türünün geleceğini tamamen değiştirdi.
İlginç bir şekilde, insanlarla birlikte yaşamaya başlayan tahtakurusu popülasyonları, yaklaşık 20.000 yıl önceki Son Buzul Çağı'ndan bu yana büyük bir artış gösterdi. Ancak yarasalarla yaşamaya devam eden popülasyonlar için durum farklı.
Araştırmacılar, her iki popülasyonda da başlangıçta Son Buzul Çağı ile tutarlı bir düşüş gördüklerini, ancak yarasalarla ilişkili soyun asla toparlanamadığını ve boyutunun hala azaldığını belirtiyor. Asıl heyecan verici olan ise, insanlarla ilişkili soyun iyileşmesi ve etkin popülasyonlarının artmasıydı.
Araştırmacılar bu evrimi izleyebildiler çünkü insan tahtakurularının genetik çeşitliliği çok daha dardı. Bunun nedeni, mağaralardaki yaşamı terk ettiğimizde muhtemelen yanımızda sadece birkaç 'kurucu' tahtakurusu getirmiş olmamızdı. Ancak yaklaşık 12.000 yıl önce şehirlere taşınmamız, insan tahtakurusu popülasyonunun asıl patlamasına neden oldu.
Bu artış, yalnızca 1940'larda DDT'nin icat edilmesiyle kısa süreliğine kesintiye uğradı. Popülasyonlar çöktü, insanlar rahat uyudu, ancak beş yıl sonra tahtakuruları geri döndü.
O zamandan beri tahtakuruları bizimle birlikte dünyanın dört bir yanına seyahat etti ve hatta kullandığımız böcek ilaçlarına karşı direnç geliştirdi. Görünüşe göre, tahtakuruları bir süre daha bizimle birlikte olacak. Ne de olsa uzun soluklu bir ilişki.
