Kara delikler genellikle etraflarına yaklaşan her şeyi yutan kozmik canavarlar olarak bilinir. Ancak yeni bir araştırma, her zaman kara deliklerin kazanmadığını gösteriyor. Bazı yıldızlar, Samanyolu'nun merkezindeki kara delik Sagittarius A*'nın yakınından sıyrılabiliyor, kütle kaybediyor ve yoluna devam ediyor. Bu badireden sağ çıkan yıldızlar, ölümle burun buruna geldikten sonra, eskilerinden daha parlak bir şekilde ışıldayarak, gökbilimcilerin yeni yeni anlamlandırmaya başladığı ipuçları bırakıyor.
Yale Üniversitesi'nde astronomi doktor adayı ve çalışmanın baş yazarı Rewa Clark Bush, bir kara deliğin bir yıldıza Dünya'daki Ay'ın gelgitleri çekmesi gibi çok daha güçlü bir kuvvetle etki ettiğini belirtti. Eğer yıldızlar kara deliğe çok yaklaşırsa parçalanabilir. Ancak bazıları bu zorluğa dayanabiliyor. Bush, "Modelleştirdiğimiz yıldızlardan biri, zarfının %60'ından fazlasını kaybetmiş olmasına rağmen, hayatta kalıp kaçabilmesi için yeterli çekirdek malzemesine sahipti." dedi.
Araştırmacılar, kurtulan yıldızların sayısını sayarak, Sagittarius A*'nın yakındaki yıldızlarla ne sıklıkla beslendiğini ölçebileceklerini düşünüyor. Bu sayı, galaksimizin merkezindeki kara deliğin neden Güneş'in kütlesinin 4 milyon katına ulaştığını açıklamaya yardımcı olabilir.
Hollanda'daki Radboud Üniversitesi'nde astrofizik profesörü ve çalışmaya dahil olmayan Heino Falcke, "Kara delikler, sadece beslendiklerini yiyen kümes hayvanları gibidir. Bu çalışma, bu hasarlı yıldızları bulmak ve galaktik merkez kara deliğimizin beslenme alışkanlıklarının tarihi hakkında bilgi edinmek için yeni bir araç kutusu sunuyor." diye ekledi.
Fırtınadan Sonra Daha Parlak
Ekip, Samanyolu'nun kara deliğinin yanından geçen yıldızları izlemek ve uzun vadeli evrimlerini takip etmek için gelişmiş 3D simülasyonlar kullandı. 27 Ağustos'ta The Astrophysical Journal Letters'ta yayımlanan sonuçlar, tam bir parçalanma yerine yakın bir geçişin parlak bir dönüşümü tetikleyebileceğini gösterdi. Kurtulan bir yıldız, plazma şeritleri fırlatabilir, orijinal boyutunun birçok katı kadar şişebilir ve binlerce yıl boyunca 10 kat daha parlak parlayabilir.
Ancak bu parlak gösteri uzun sürmüyor. Hayatta kalan yıldızlar yavaş yavaş küçülerek sıradan yıldızlar gibi görünmeye başlıyor. Tek ipuçları kimyasal: Şiddet, çekirdekten yüzeye helyum ve azot taşıyor.
Bush, "Yıldız ışığını bileşen renklerine ayıran spektroskopik veriler almanız gerekir. Travmayı ortaya çıkaran anomalileri fark etmek için." dedi.
Milo Üniversitesi'nde astrofizik doçenti ve çalışmaya dahil olmayan Giuseppe Lodato, kurtulan yıldızların astrofizikçiler tarafından iyi bilindiğini, ancak bu çalışmanın parlaklıklarını ve zaman içindeki kimyasal evrimlerini karakterize etmesiyle öne çıktığını belirtti.
G Nesnelerine Bir İpucu
Bu çalışma aynı zamanda yıllardır Samanyolu'nun merkezinde gizemini koruyan bir soruyu da çözmeye yardımcı olabilir. Gökbilimciler, G nesneleri olarak bilinen birkaç bulanık ışık kaynağı gözlemlediler. Bu cisimler yıldızlar gibi hareket ediyor ancak kızılötesi görüntülerde dağınık bulutlar gibi görünüyor. Kurtulan yıldızlar bu tanıma uyuyor; şişmiş ve parçalanma sırasında savrulan malzeme ile sarılmış durumdalar.
Çalışmaya dahil olmayan Almanya'daki Max Planck Enstitüsü'nde bilimsel direktör Selma de Mink, "Yazarların hala gizemli ve yoğun tartışılan G nesneleriyle bir bağ kurması çok heyecan verici." dedi.
Bu yıldızları tespit etmek kolay bir iş değil. Hollanda'daki Leiden Gözlemevi'nde yardımcı doçent ve çalışmaya dahil olmayan Sjoert van Velzen, en iddialı yeni taramaların bile, uzak galaksilerdeki tam parçalanmalardan kaynaklanan binlerce parlak parlamayı değil, kaçan soluk kalıntıları ortaya çıkaracağını belirtti.
De Mink, "Galaktik merkez çok kalabalık ve yıldız tozu çoğu optik ışığı engelliyor. GRAVITY gibi kızılötesi aletler, dumanı delen termal kameralara benzetilebilir ve gizemli G nesneleri arasında gizlenebilecek şişkin yıldızları tespit etmek için daha uygundur." dedi.
