Arkeologlar, Fransa'nın kuzeydoğusunda 6.000 yıldan daha uzun bir süre önce gerçekleşen "zafer" kutlamalarında, fethedilen düşmanların sol kollarının kesilip çukurlara gömüldüğünü ortaya çıkardı. Bu keşif, o dönemdeki yoğun savaşları ve Paris çevresinden gelen istilacıların Fransa'nın kuzeydoğusuna doğru ilerlemesini gözler önüne seriyor.
Çalışmanın ortak yazarlarından birine göre, kurbanların "alt uzuvlarının kaçmalarını engellemek için kırıldığı, tüm vücutlarında künt kuvvet travmaları olduğu ve hatta bazı iskeletlerde işkence edilip öldürüldükten sonra halka açık sergilenmek üzere bir yapıya yerleştirilmiş olabileceklerini gösteren delikler bulunduğu" belirtiliyor.
Yayınlanan bir araştırmada, arkeologlar MÖ 4300 ile 4150 yılları arasında Fransa'nın kuzeydoğusundaki çukurlara gömülmüş 82 kişinin kalıntılarını inceledi. Bazı bedenlerin sol kollarının ve ellerinin kesilerek sakatlandığı görüldü. Sakatlananların farklı çukurlara, sakatlanmayanların ise başka çukurlara gömüldüğü tespit edildi.
Gömme biçimlerinin insanların kökenlerini yansıtıp yansıtmadığını araştırmak için araştırmacılar, diş ve kemiklerin kimyasal izlerini analiz etti. Bu analizler, insanların nerede büyüdüğüne ve tükettikleri gıdalara dair ipuçları verdi. Sakatlanan kişilerin yerel bölge dışından, muhtemelen Paris çevresinden geldikleri anlaşıldı. Kimyasal izler ayrıca bu grubun farklı bölgelerden gelen gıdalarla beslendiğini, bu da onların sık sık yer değiştirdiğini düşündürdüğünü ortaya koydu.
Ancak kimyasal analizler, sakatlanmayanların yerel halk olduğunu gösterdi. Araştırmacılar, bunun yerel halkın topraklarını savunurken öldüğü anlamına gelebileceğini öne sürdü.
Bazı istilacıların savunmacılar tarafından yakalanmış olabileceği ve sol kollarının ya da ellerinin, Avrupa tarihinin erken dönemlerinde belgelenmiş savaş zaferi kutlamalarının "kupa"ları olarak kesildiği düşünülüyor.
Araştırmacılar, kurbanların bir veya birkaç savaştan sonraki zafer törenleri veya kutlamaları bağlamında vahşice muamele gördüğüne inanıyor. Gömme çukurlarının bir yerleşimin ortasında bulunması, bu eylemin tüm topluluk önünde esir alınan düşmanları insanlıktan çıkarma amacı güden bir şiddet gösterisi olduğunu güçlü bir şekilde işaret ediyor.
Bölgede MÖ 4500 ila 4000 yılları arasında yaygın çatışmalara dair başka kanıtlar da bulunuyor. Bir arkeolog, ilgili dönemin Avrupa genelinde ciddi huzursuzluklar yaşanan ve iklim dalgalanmalarıyla ilişkilendirilen, MÖ 4100 civarında doruk noktasına ulaşan bir kriz dönemi olduğunu belirtiyor. Yerleşim yerlerindeki kesintilerin, genel savaşlarda artışa bağlı ani yüksek hareketliliği gösterdiği ifade ediliyor. Ayrıca bu dönemin, güney Fransa'dan kaynaklanan ve bu göçlerin ardından huzursuzluk ve savaşlarda artışa neden olduğu düşünülen genel bir nüfus itişiyle karakterize olduğu belirtiliyor.
Başka bir osteoarkeolog ise bu bulgunun, Neolitik dönemdeki şiddet uygulamalarına dair önemli içgörüler sunan heyecan verici, iyi yürütülmüş ve dikkatlice yorumlanmış bir keşif olduğunu söylüyor.
Kimyasal analizlerin, Neolitik dönemlere kadar geri giden kişilerarası şiddet bağlamlarında saldırganlarla esirleri ayırt etmek gibi önemli bir başarıyı mümkün kıldığı ifade ediliyor.
Bu dönem, bölge halkının tahkim edilmiş yerleşim yerlerinde yaşadığı ve iskeletlerde sıkça şiddet izlerinin görüldüğü bir savaş dönemiydi. Paris bölgesinden gelen çanak çömlekler daha fazla miktarda bulunuyor ve arkeologlar Paris bölgesinden insanların bugünkü Fransa'nın kuzeydoğusunu istila ettiğine inanıyor.
Araştırmacılar, Neolitik savaşlarda meydana gelen yaralanmaların genellikle başı hedef aldığını ancak bu çukurlarda görülen vücuda yönelik eşi görülmemiş şiddet yoğunluğunun ancak işkence, sakatlama ve kurbanı insanlıktan çıkarma bağlamında anlaşılabileceğini belirtiyor. Bu vahşi saldırıların intikam eylemi olarak gerçekleştirilmiş olabileceği de araştırmacılar tarafından not edildi.
