Kıyı şeritleri boyunca, kabukları dökülmüş, adeta toprağa saplanmış dev kemikler gibi görünen ağaç gövdeleri ortaya çıkıyor. Bunlar 'hayalet ormanlar': Bir zamanlar gür sedir ve çam ağaçlarından oluşan korulukların ürkütücü kalıntıları. Özellikle Kuzey Amerika'nın orta Atlantik kıyılarında belirginleşen bu manzara, son yüzyılda geniş bir alana yayılmış durumda ve bu ağaçların yeniden büyüme şansı yok.
Bu ağaç mezarlıkları, karanın denize doğru eğimli olduğu ve tuzlu suyun giderek içeri sızdığı bölgelerde görülüyor. Hem Amerika kıtasının doğu ve batı kıyılarında hem de dünyanın çeşitli yerlerinde, tuzluluğu artan topraklar yüzbinlerce dönümlük ağaç alanını yok etti. Geriye ise genellikle sulak alanlarla çevrili, odunsu iskeletler kaldı.
Peki bundan sonra ne olacak? Bu, duruma göre değişiyor. Ölen ormanlar dönüşüm geçirirken, bazıları fırtınalara karşı tampon görevi görmek ve karbon depolamak gibi hayati ekosistem hizmetlerini sürdüren sulak alanlara dönüşüyor. Diğerleri ise istilacı bitkilerin yuvası haline gelebiliyor veya hiçbir bitki yaşamına ev sahipliği yapmıyor; bu durumda ekosistem hizmetleri de kaybediliyor. Araştırmacılar, ormanlardan sulak alanlara ve hayalet ormanlara doğru yaşanan bu değişimin, kıyı ekosistemlerini genel olarak nasıl etkileyeceğini anlamak için çalışıyorlar.
Uzmanlar, 'hayalet ormanların' çoğunun deniz seviyesinin yükselmesinin bir sonucu olduğunu belirtiyor. Yükselen deniz seviyeleri, toprağın üzerine tuzlu su basan daha yoğun fırtına dalgalanmalarına neden olabiliyor. Kuraklık ve deniz seviyesinin yükselmesi, kıyı boyunca yeraltı suyu seviyesini değiştirebilir ve tuzlu suyun orman zemininin altından daha içerilere ilerlemesine yol açabilir. Tatlı sudan mahrum kalan ağaçlar, tuz birikimiyle birlikte strese giriyor ve ölüyor.
Ancak ormandan sulak alana geçişin mutlaka bir trajedi olmadığını savunan görüşler de var. Sulak alanlar da kıyı ekosistemlerinin önemli bir parçasıdır. Geçmişte deniz seviyesi yükseldiği dönemlerde de ormandan sulak alana doğru benzer geçişlerin yaşandığı biliniyor.
Araştırmacılar, bu durumu, ormanların ve sulak alanların kıyı boyunca birlikte bir tür "dans etmesi" olarak tanımlıyor.
Sulak alanlar birçok ekosistem faydası sağlar. Tuzlu bataklık serçeleri, bataklık çalı bülbülleri, yengeçler ve midyeler gibi kuşlar ve kabuklular için yaşam alanıdırlar. Ayrıca, sazlar ve bazı otlar gibi yerli tuza dayanıklı bitkiler için de bir niş oluştururlar. Bu bitkiler de hayvanlar için yiyecek ve barınak sağlar.
