Yaklaşık 6000 yıl öncesine ait Neolitik arkeolojik alanlarda bulunan, ilginç şekilli deniz kabuklarının, inanılmaz derecede yüksek bir ses üretme teknolojisi olarak kullanılmış olabileceği bilim insanları tarafından keşfedildi.
Basit testler yapıldı; kabuklar alınıp üflendi. Sonuçlar şaşırtıcıydı: 111.5 desibele kadar çıkan sağır edici bir 'TUUT' sesi kaydedildi. Bu, bir araba kornası veya zincirli testere kadar yüksek bir ses seviyesine denk geliyor.
İspanya'daki Barselona Üniversitesi'nden arkeologlar Miquel López-Garcia ve Margarita Díaz-Andreu'nun bu yaratıcı deneyleri, kabukların bulunduğu Katalonya'daki yerleşimlerde yaşayan insanların, onları uzun mesafeli bir sinyal aracı olarak kullanmış olabileceğini gösteriyor.
Büyük deniz salyangozlarının kabukları, birçok arkeolojik alanda bulunmuştur ve bu da onların müzikal veya başka işlevlere sahip olabileceğine dair spekülasyonlara yol açmıştır. Bu antik kabuklarla ses çıkarma üzerine yapılan deneyler, atalarımızın onları boynuz olarak kullanmış olabileceğini gösteriyor; bilinen en eski örnekleri 17.000 yıl öncesine dayanıyor.
İspanya'nın kuzeydoğusundaki Katalonya'da, MÖ 5. binyılın sonları ve 4. binyılın başlarına tarihlenen birçok alanda bu kabuklara rastlanmıştır. Arkeologlar, bu kabukların da ses üretmek için kullanılmış olabileceğine inanıyor, ancak bu özel nesneler üzerinde fazla araştırma yapılmamıştı.
López-Garcia ve Díaz-Andreu bu durumu değiştirmeye karar verdi. Díaz-Andreu, "Katalonya'da nispeten küçük bir alanda, özellikle Llobregat Nehri'nin alt kesimlerinde ve Barselona şehrinin doğusundaki Penedès bölgesinin kıyı önü çöküntüsünde birkaç Charonia lampas kabuğunun keşfedildiği biliniyordu. Bu kabukların tepeleri çıkarılmıştı, bu da bazı araştırmacıların onların müzik aleti olarak hizmet etmiş olabileceği fikrini ortaya atmasına neden olmuştu." diyor.
İkilinin çalışması, beş arkeolojik alandan toplanan 12 deniz kabuğunun ayrıntılı bir fiziksel incelemesini içeriyordu. Ardından, aynı zamanda profesyonel bir trompetçi olan López-Garcia, ses çıkarmayı denemek için bazılarına dikkatlice üfledi.
İncelenen 12 kabuğun da tepeleri çıkarılmıştı. Bir kabuğun boynuz olarak kullanılabilmesi için bu gereklidir; bu, üfleyen kişinin nefes alabileceği bir delik oluşturur. Bazı kabuklarda solucanlar ve yırtıcı yumuşakçalar gibi diğer canlıların bıraktığı biyolojik izler de vardı. Bu önemli bir nokta; bu durum, insanların kabukları içindeki salyangozlar öldükten sonra topladığını ve kabukların boş olduğunu gösteriyor. Yani, aranan şey kabuğun kendisiydi, içindeki salyangoz değil.
12 kabuktan sadece sekizi üflenebilecek kadar sağlamdı. Bunlardan ikisinde ise araştırmacıların sesi değiştirmeye yardımcı olabilecek küçük delikler olduğu düşünülüyordu. López-Garcia, sekiz kabuğun da hepsinden ses çıkarabildi, yedisinde 100 desibelin üzerinde bir ses seviyesine ulaştı - bu kabaca bir motosikletin gürültüsü kadar.
Ayrıca iki kabukta üç farklı nota elde edebildi, ancak notanın yüksekliği arttıkça sesin kararlılığı azalıyordu. Eliyle sesi değiştirmek veya ağzıyla perdeyi ayarlamak gibi diğer trompet çalma teknikleri de sesi kararsız hale getirdi. Küçük delikleri kapatmanın veya açmanın sesi etkilemediği görüldü, bu da bu deliklerin sesi değiştirmek için kasıtlı olarak açılmadığını, doğal olduğunu gösteriyor.
Tüm bu bulgular ışığında, deniz kabuklarının birkaç müzik notası üretebilmesinin yanı sıra, sahip oldukları muazzam ses yüksekliği nedeniyle, muhtemelen geniş alanları kapsayan faaliyetlerde bulunan Neolitik çiftçiler tarafından uzun mesafeli iletişimin çok daha olası birincil kullanımı olduğunu gösteriyor. López-Garcia, "Kabuk boynuzlar, yüksek yoğunluklu sesler üretebiliyor ve uzun mesafeli iletişim için son derece etkili olurdu. Ancak, perde modülasyonu yoluyla melodiler de üretebiliyorlar, bu nedenle bu kabukların müzik aleti olarak da kullanılmış olma ihtimali göz ardı edilemez." ifadelerini kullandı.
Bu araştırma, Antiquity dergisinde yayımlandı.
